Lërmë…

Ja ku u riktheva sërish te ti, pas një fluturimi të shkurtër. Gjithmonë kthehem. Prej vitesh. U bë kohë që ndajmë ditët tona, por diç më pengon të të jepem e tëra. Po as ti s’më jepesh i tëri. As më kap, as më lëshon. Kohët e para me ty ishin tejet ngacmuese, dehesha me aromat e tua, format e tua, çdo gjë që zbuloja ishte ashtu si do e kisha dashur unë. Perfeksioni yt më habiste, dimensionet e tua te panumërta më merrnin frymën. Në sytë e tu isha e bukur ngaqë e pazakontë, e flisja gjuhen tënde e kjo të mrekullonte, tregoja gjëra që ti i kishe harruar prej kohësh e kjo të bënte të më dëshiroje pafundësisht. Me ty mësova të zbuloj botën që më rrethonte. Këndova muzikën tënde, lexova librat e tu, u dallëdisa me absintin tënd, mësova të dua dhe aromat e tua stallore. Në ujërat e tua notoj krejt e zhveshur. Me ajrin tënd thëthij grimca lirie. Mendja më çlirohet nga çdo mur i ngritur prej gjyshesh azgane. E ndjej se me ty mund te shkoj larg, shumë larg, të kaloj limitet e mija, të kaloj limitet e tua.

Ti je korrekt, tepër korrekt, që ditën e parë më the që s’je i disponueshëm. Diçka m’u gris përbrenda kur shkrova se s’do kërkoja asgjë prej teje. Tek e fundit, erdha pa ftuar, s’mund të prisja ta gjeja shtruar me servise argjendi e gota kristali. As i mendoja këto; veç kurioziteti më shtynte drejt teje. Po ti je i kujdesshëm, e njeh me siguri statisticieni probabilitetin e dëshirave të mia. E unë i respektoj shkencat pothuajse ekzakte, më shumë se ato ekzaktet, se kanë diçka njerëzore brenda, përsihatjet e brezave të tërë për të shpjeguar të pakuptueshmen e për të justifikuar gjestet instinktive. Për më tepër, ti më jep gjithë lirinë, pa asnjë angazhim. Ti më jep mundësinë të jetoj siç kam dashur gjithmonë: e pavarur. Unë të jap energjinë e rinisë time. S’më përzë asnjëherë, gjithmonë një fjalë të mirë, gjithmonë një qoshe për mua. Dhe për Krishtlindjet që kalon gjithmonë me të tutë, më bën gjithmonë një vendth, po unë largohem që më përpara, më trishton ideja që s’mund ta ndaj dot plotësisht me ty këtë festë që është më shume e jotja se imja. As unë s’të lë kurrë për kohë të gjatë. Herë pas here largohem, me trishtimin që rritet sa më shumë afron dita e nisjes. Shkoj larg prej teje, drejt tokash të vjetra a të panjohura. Ditët e para me mungon çdo grimcë e jotja, mundohem të të prek në çdo lloj mënyre. Mandej, pak nga pak, zbehesh. Me ty dhe hidhërimi im. Drita të reja më ngacmojnë, forma të reja. Ti ndoshta s’e vë re mungesën time, ndoshta bëhesh xheloz, por veten s’e jep. Të shoh nga larg e më dukesh më i bukur po dhe më i paarritshëm se kurrë, po kjo s’më vret, përkundrazi, të kuptoj më qartë. Ndjesi të reja më dehin, e lëshoj veten krejtësisht në rrjedha premtimesh që ti s’mi ke bërë kurrë. Dëshira për të të lënë përgjithnjë më gërryen, dua të rri mes atyre aromave eksituese që aq shumë më çojnë shpirtin peshë. Por prapë kthehem, me gjithë padëshirën për t’u bërë njësh me ty. Ditën e parë s’dua të të afrohem. Çdo gjë jotja më pështjellon stomakun. Kurse ti i gëzohesh lëkurës sime të lëmuar nga të tjera ujëra, rrëzëllimi i diejve të tjerë në sytë e mi të mahnit, të dukem më e dëshirueshme se kurrë. Pastaj, dalëngadalë, rizbuloj anët e tua diellore, lirinë që më jep pa më dhënë atë çka dëshiroj më së shumti. Më habit si të ishe risi, çdo qosh yti më ngazëllen, çdo ditë me ty e jetoj si të ishte e fundit. E kështu rifillojmë nga e para. E unë prapë s’arrij të jepem e tëra. E as ti s’më jepesh i tëri…

Advertisements